Η καλλιτεχνική πρόταση του Δεκέμβρη!

Εναλλακτικό σύμπαν 

(Διήγημα by Xavier)

Η εικόνα προέρχεται από το pixabay.com

Τρείς δυνατοί χτύποι στην πόρτα έβγαλαν από τον λήθαργο του τον ένοικο της διώροφης μονοκατοικίας. Κοίταξε με δυσκολία το ρολόι του. Ήταν δύο και μισή. Πριν προλάβει να σκεφτεί οτιδήποτε, τρείς ακόμα χτύποι ακούστηκαν πιο δυνατά αυτή την φορά.

Ο άντρας πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κοιτάξει απ’ το ματάκι. Δεν μπόρεσε να διακρίνει πολλές λεπτομέρειες παρά μόνο την μορφή μιας πολύ νεαρής κοπέλας.

-Ανοίξτε μου. Σας παρακαλώ, κινδυνεύω, την άκουσε να λέει ικετευτικά από την άλλη πλευρά της πόρτας.

Άνοιξε την πόρτα αμέσως, σχεδόν μηχανικά.

Στο σπίτι εισέβαλλε μια μελαχρινή ψηλή κι αδύνατη κοπέλα, δεκαέξι χρονών πάνω κάτω, αλαφιασμένη, πανικοβλημένη, τρομαγμένη. Τον προσπέρασε ρίχνοντας του ένα βλέμμα άπειρης ευγνωμοσύνης καρφώνοντας τον στην συνέχεια με τα κατάμαυρα μάτια της για ένα σχεδόν ολόκληρο λεπτό.

Ο άντρας τα είχε χάσει. Δεν μπορούσε να πει κουβέντα.

Η κοπέλα προχώρησε προς το εσωτερικό του σπιτιού κλείνοντας τις κουρτίνες του σαλονιού. Στη συνέχεια άρχισε να μιλά με φωνή σιγανή, σχεδόν ξεψυχισμένη από το λαχάνιασμα και το τρέξιμο που είχε προηγηθεί.

-Σας ευχαριστώ. Μου σώσατε την ζωή. Σας είμαι υπόχρεη.

-Τι συμβαίνει; Σε κυνηγάει κανείς; είπε ο τριαντάχρονος άντρας σχεδόν ψιθυρίζοντας, αφού με κόπο είχε μόλις καταφέρει να ξαναβρεί την φωνή του.

-Επέστρεφα από το σπίτι των φίλων μου. Μερικά μέτρα πριν φτάσω στο σπίτι μου που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το δικό σας, είδα τους γονείς μου να μπαίνουν με την βία σε ένα μαύρο αυτοκίνητο. Φοβήθηκα πάρα πολύ και κρύφτηκα αμέσως πίσω από κάτι θάμνους που βρέθηκαν μπροστά μου, είπε η κοπέλα με την φωνή της να γίνεται προοδευτικά ολοένα και πιο σταθερή. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ο πατέρας μου σας γνωρίζει και τον έχω ακούσει να μιλάει για εσάς με πολύ καλά λόγια. Είστε συγγραφέας αν έχω καταλάβει καλά. Δεν μπορούσα να πάω πίσω στο σπίτι, φοβόμουν πολύ. Ήταν ο φόβος του αγνώστου, του ξένου, που αναπάντεχα εισχώρησε βίαια στην ζωή μου. Τα είχα ολότελα χαμένα. Εκείνη την στιγμή, μια φωνή μέσα μου, με πρόσταξε να έρθω σε εσάς για να ζητήσω βοήθεια.

-Σε μένα; Μα πως; Τι θα μπορούσα να κάνω εγώ; Πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω; Μισό λεπτό να καλέσω την Αστυνομία, είπε ο άντρας και κατευθύνθηκε προς το χωλ που βρισκόταν το σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού.

-Μη! Σας παρακαλώ, περιμένετε, του φώναξε ικετευτικά το κορίτσι. Προς Θεού, όχι την Αστυνομία κύριε, είπε το κορίτσι παρακλητικά.

Ο άντρας έβαλε πάλι το τηλέφωνο στην θέση του κοιτάζοντας την με μάτια γεμάτα έκπληξη και καχυποψία.

-Μην με περάσετε για τρελή σας παρακαλώ. Η απαγωγή των γονιών μου είναι αληθινή και συνέβη ακριβώς πριν από δεκαπέντε λεπτά, είπε η κοπέλα μιλώντας τώρα όσο πιο καθαρά μπορούσε. Εδώ και ένα μήνα δύο άντρες, πολύ μεγαλύτεροι από εσάς, αλλά μικρότεροι από τον πατέρα μου, επισκέπτονταν το σπίτι μας τακτικά. Ο μπαμπάς μου κλεινόταν κάθε φορά στο γραφείο του μιλώντας μαζί τους για ώρες. Δεν μου τους σύστησε ποτέ κι όποτε τον ρωτούσα σχετικά, το πρόσωπο του σκοτείνιαζε, χωρίς να δίνει σαφείς απαντήσεις. Μια μέρα όμως, εντελώς τυχαία είδα το αστυνομικό σήμα και το όπλο του ενός από τους δύο. Κατάλαβα τότε ότι πρόκειται για αστυνομικούς. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορώ να ειδοποιήσω την Αστυνομία, κύριε μου, τουλάχιστον προς το παρόν. Αυτοί οι δύο άντρες δεν μου γέμισαν το μάτι ποτέ και δεν τους εμπιστεύομαι.

Ο συγγραφέας έξυσε το κεφάλι του αναστατωμένος κι ανήσυχος.

-Δεν ξέρω τι να σου πω. Μου φαίνεται λες και βρίσκομαι μέσα σε μια ιστορία κάποιου μυθιστορήματος μου. Δεν ξέρω τι να κάνω ή πως να σε βοηθήσω, είπε ο άντρας απολογητικά.

Η κοπέλα περνώντας τα χέρια της στα μακριά της μαλλιά έβγαλε έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό. Η αλήθεια ήταν ότι κι η ίδια δεν είχε ιδέα για το τι έπρεπε να κάνει.

Στο δωμάτιο απλώθηκε σιωπή για μερικά λεπτά.

-Το μόνο που μας απομένει νομίζω να κάνουμε, είπε τελικά ο συγγραφέας διστακτικά - από την στιγμή φυσικά που δεν έχουμε την δυνατότητα να καλέσουμε την Αστυνομία - είναι να πάμε στο σπίτι σου. Αφού σιγουρευτούμε ότι δεν είναι κανείς μέσα – κι η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να έχει απομείνει κάποιος εκεί – τότε θα πάμε στο γραφείο του πατέρα σου για να ψάξουμε για περαιτέρω πληροφορίες. Ίσως κάτι μπορέσουμε να βρούμε εκεί για την ταυτότητα του δράστη ή των δραστών. Θα πρέπει όμως να νικήσεις τον φόβο σου πρώτα. Μπορείς να το κάνεις αυτό;

Το κορίτσι δεν μίλησε. Τον κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα και στην συνέχεια κατευθύνθηκε προς την πόρτα.

Ο άντρας και η κοπέλα μπήκαν προσεκτικά στο σπίτι από την πίσω είσοδο της κατοικίας. Πολύ γρήγορα το κορίτσι βρήκε ένα σημείωμα στο τραπεζάκι της κεντρικής εισόδου που απευθυνόταν προς αυτήν:

Αν ειδοποιήσεις την Αστυνομία, οι γονείς σου θα πεθάνουν αμέσως.

Το μυαλό της πάγωσε απ’ τον φόβο. Το μόνο που πρόλαβε να σκεφτεί ήταν ότι το ένστικτο της την είχε σώσει μέχρι στιγμής κι ότι μάλλον θα έπρεπε να το λογαριάζει πιο συχνά από εδώ και πέρα.

Κατευθύνθηκε στο γραφείο του πατέρα της όπου βρισκόταν ο άντρας και του έδειξε το σημείωμα. Αυτός το κοίταξε αμίλητος και έστρεψε πάλι το βλέμμα του στον υπολογιστή που είχε μπροστά του.

Έμειναν γύρω στην μία ώρα στο σπίτι, στην διάρκεια της οποίας έψαχναν γρήγορα και βιαστικά στις βιβλιοθήκες, στα ντουλάπια, στα συρτάρια και στις αποθήκες. Δεν μπορούσαν να μείνουν παραπάνω. Τίποτα και κανένας δεν θα μπορούσε να τους υποσχεθεί ότι οι απαγωγείς δεν θα επέστρεφαν στον τόπο του εγκλήματος. Έβαλαν σε μια κούτα όλα όσα είχαν αποφασίσει να πάρουν και αμέσως έφυγαν απ’ το σπίτι.

Κάθισαν στο σαλόνι του σπιτιού του συγγραφέα και ξεκίνησαν να ξεδιαλύνουν τα στοιχεία που είχαν μαζέψει. Ο άντρας εισήγαγε το φλασάκι με τα αρχεία που είχε αντιγράψει στο λάπτοπ του ενώ εκείνη ξεκίνησε να κοιτάζει κάποια άλμπουμ με φωτογραφίες. Πέρασαν μια ώρα αμίλητοι, στην διάρκεια της οποίας ο άντρας σηκώθηκε μόνο μια φορά για να βάλει σε δυο τεράστιες κούπες γαλλικό καφέ.

Στο τέλος της ώρας και καθώς η σιωπή είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη, ο άντρας πήρε πρώτος τον λόγο.

-Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι αυτό που πάμε να κάνουμε είναι τρελό, πραγματικά τρελό. Προσπαθούμε να σώσουμε μόνοι μας τους γονείς σου, διαθέτοντας μηδαμινά στοιχεία. Είναι πραγματικά παράλογο κι επομένως θα πρέπει να είμαστε κι εμείς παράλογοι. Παράφρονες, τρελοί για δέσιμο, είπε φανερά εκνευρισμένος.

Η κοπέλα δεν μίλησε κι ο άντρας συνέχισε.

-Αφού όμως δέχτηκα να σε βοηθήσω, δεν μπορώ να κάνω πίσω τώρα. Η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα που εντόπισα στα αρχεία του πατέρα σου, μου προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση. Πρωτ’ απ’ όλα βρήκα έναν ογκοδέστατο φάκελο για μια μεγάλη τουριστική επένδυση στην περιοχή. Πολλά αρχεία, αλληλογραφία με διάφορους φορείς, φωτογραφίες και πρωτίστως έγγραφα που δείχνουν την αντίθεση του πατέρα σου με την πραγματοποίηση αυτής της επένδυσης. Απ’ όσο θυμάμαι ο πατέρας σου έχει μια πολύ σημαντική θέση αναφορικά με τις άδειες επιχειρήσεων, έτσι δεν είναι;

-Είναι προϊστάμενος στην διεύθυνση Ανάπτυξης του Υπουργείου, απάντησε το κορίτσι με ύφος προβληματισμένο.

-Επομένως, συνέχισε αμέσως ο άντρας, η αντίθεση του σε μια τόσο μεγάλη επένδυση, ίσως να έχει προκαλέσει τον θυμό κάποιων πολύ ισχυρών ανθρώπων, δεν νομίζεις;

Η κοπέλα σήκωσε τους ώμους δείχνοντας ότι δεν είχε κάποια απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση.

-Βρήκα και κάτι ακόμα που μου προξένησε ενδιαφέρον. Υπάρχει ένας φάκελος με το όνομα ‘Εναλλακτικό σύμπαν’ ο οποίος είναι κλειδωμένος και μπορεί να ανοίξει μόνο με κωδικό. Γνωρίζεις κάτι γι’ αυτό; ρώτησε ο άντρας αλλά και πάλι δεν πήρε καμία απάντηση από την κοπέλα.

-Να’ τος, αυτός είναι, φώναξε τότε ξαφνικά η κοπέλα. Αυτός είναι ο άνθρωπος που ερχόταν στο σπίτι μου.

Πήρε την φωτογραφία που κρατούσε στα χέρια της και την έδειξε αμέσως στον άντρα που βρισκόταν δίπλα της.

-Μα αυτός, είπε έκπληκτος ο συγγραφέας, είναι ο υπαρχηγός της Αστυνομίας! Δεν τον γνωρίζεις; Δεν έχεις ακούσει τίποτα γι’ αυτόν; συνέχισε με την ίδια έκπληξη διάχυτη στην φωνή του.

Το κορίτσι τον κοίταξε λες κι έβλεπε μπροστά της κάποιον εξωγήινο.

-Είναι ο άνθρωπος που κατηγορήθηκε για διαφθορά αλλά τελικά αθωώθηκε καθώς κανένας από τους μάρτυρες δεν κατέθεσε τελικά εναντίον του. Ο Τύπος, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα είχαν βουίξει. Μα που ζεις επιτέλους; είπε αγανακτισμένος ο άντρας. Τώρα τα πράγματα αρχίζουν να δένουν μεταξύ τους, συνέχισε μιλώντας περισσότερο προς τον εαυτό του παρά προς την κοπέλα με την οποία ήταν φανερά εξαγριωμένος.

Πριν προλάβουν να πουν οτιδήποτε άλλο, ακούστηκε ένας τρομερός θόρυβος από την πλευρά της εισόδου. Η πόρτα είχε καταρρεύσει και μπροστά τους μέσα σε δευτερόλεπτα παρουσιάστηκε ο ίδιος αυτός άντρας που κρατούσαν στα χέρια τους, ο ίδιος ακριβώς άντρας που εικονιζόταν στην φωτογραφία.

Ο γεροδεμένος αστυνομικός κατευθύνθηκε αμέσως προς το μέρος του συγγραφέα χτυπώντας τον αστραπιαία με ένα σιδερολοστό στο πρόσωπο, που τον έριξε στο πάτωμα αναίσθητο μονομιάς. Στην συνέχεια έπιασε την κοπέλα από τα μπράτσα με βία λέγοντας της χαμογελώντας μοχθηρά ότι θα ήταν ο πιο χαζός άνθρωπος στον κόσμο αν δεν είχε μεριμνήσει να βάλει έναν δικό του αστυνομικό για να την παρακολουθεί. Της είπε επίσης ότι ακόμα κι αν καλούσε τελικά την Αστυνομία, τίποτα καλό δεν θα συνέβαινε σ’ αυτήν, καθώς όλο το τοπικό Τμήμα ήταν αναμεμειγμένο στην υπόθεση. Όλοι έπαιρναν το μερτικό τους. Όλοι ήταν διεφθαρμένοι. Αμέσως μετά της ζήτησε επιτακτικά τα αρχεία που είχαν υποκλέψει από τον υπολογιστή του πατέρα της. Απ’ όσα ανέφερε στο έντρομο κορίτσι, σκόπευαν να τα σβήσουν όλα, αντικαθιστώντας τις αρνητικές γνωμοδοτήσεις με άλλες θετικές, από το ίδιο το χέρι του πατέρα της, γεγονός το οποίο θα άνοιγε τον δρόμο στην αδειοδότηση της επένδυσης. Ήταν καίριο και θεμελιώδες όμως να σβηστούν πρώτα όλα τα αρνητικά παρελθόντα στοιχεία. Η κοπέλα, χλωμή από τον τρόμο, μπροστά στον θηριώδη αυτόν άντρα, έπραξε όπως της είπε. Ο αστυνομικός κίνησε να φύγει, προσθέτοντας σαν τελευταία πινελιά στον αγριεμένο κι απειλητικό καμβά του, ότι αν ήθελε η ίδια να δει τους γονείς της να επιστρέφουν ξανά στο σπίτι, σώοι και αβλαβείς, θα έπρεπε να περιμένει, ευλαβικά κι αθόρυβα, μέχρι την υπογραφή της σύμβασης για την υλοποίηση της επένδυσης από τους κρατικούς φορείς.

Όταν ο άντρας συνήλθε από το τρομερό χτύπημα που είχε δεχθεί, κατάλαβε αμέσως ότι κάτι είχε αλλάξει μέσα του. Το χτύπημα αυτό τον είχε εκνευρίσει, τον είχε πεισμώσει. Δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Αντίκρισε μπροστά του όμως μια κοπέλα η οποία ήταν φανερά τρομοκρατημένη κι εξαιρετικά απρόθυμη να πράξει το παραμικρό. Όσο κι αν της μίλησε, δεν κατάφερε να της αλλάξει την γνώμη.

Κι έτσι, σηκώθηκε, περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του στο μπάνιο και βγήκε από το σπίτι αμίλητος, χωρίς να της πει κουβέντα. Είχε αποφασίσει να δράσει, έστω και μόνος του. Το πράγμα πλέον είχε γίνει πολύ προσωπικό για να παραμείνει αμέτοχος.

Το ένστικτο του, άγνωστο γιατί, του υποδείκνυε ότι το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνει ήταν να καταφέρει να ανοίξει εκείνον τον κλειδωμένο φάκελο με την ονομασία ‘εναλλακτικό σύμπαν’. Κατευθύνθηκε αμέσως λοιπόν σε έναν φίλο του κομπιουτεράκια ο οποίος δεν χρειάστηκε παραπάνω από μισή ώρα για να σπάσει τον κωδικό και να ανοίξει τον φάκελο. Τα αρχεία του φακέλου εμφανίστηκαν αμέσως στην οθόνη του υπολογιστή.

Μετά από μία ώρα εξέτασης των αρχείων, ο συγγραφέας έβγαλε το αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα του. Ο φάκελος με την ονομασία ‘εναλλακτικό σύμπαν’ ήταν η απόδειξη ότι ο πατέρας της κοπέλας, διατηρούσε μια δεύτερη οικογένεια με μια πανέμορφη ξανθιά νέα γυναίκα και δύο δίδυμα παιδιά ηλικίας πέντε με έξι ετών. Έμεινε με το στόμα ανοιχτό βλέποντας φωτογραφίες και βίντεο που κατέγραφαν γενέθλια κι ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές καθώς και e-mail πλημμυρισμένα από πάθος κι έρωτα. Ξαφνικά αισθάνθηκε μια βεβαιότητα ότι και στο σπίτι της δεύτερης αυτής οικογένειας, θα υπήρχαν κάποια στοιχεία, απ’ αυτά που με τόσο ζήλο προσπαθούσαν να διαγράψουν οι προστάτες του επιχειρηματία. Το μόνο λοιπόν που είχε να κάνει ήταν  να βρει την ακριβή θέση του σπιτιού εκείνου. Αναμφίβολα, εκεί βρισκόταν οι αποδείξεις που χρειαζόταν. Αποδείξεις που δεν θα μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορο κανέναν εισαγγελέα στον κόσμο, βάζοντας ταφόπλακα στα σχέδια των διεφθαρμένων αστυνομικών και των αχρείων εργοδοτών τους.

Κίνησε να φύγει προς την εκπλήρωση του σχεδίου του αλλά έξαφνα σταμάτησε. Η σκέψη που πέρασε σαν κουνούπι απ’ το μυαλό του τον πάγωσε.

Γιατί αν κατάφερνε να αποκαλύψει όλη την συνωμοσία, φέρνοντας τα στοιχεία στο φως, αυτό θα οδηγούσε αυτόματα και στην αιώνια καταδίκη του ανθρώπου που διατηρούσε ταυτόχρονα δύο οικογένειες.

Για μια στιγμή σκέφτηκε τον πόνο που θα προκαλούσε σε τόσους ανθρώπους και από τις δύο πλευρές.

Όμως από την άλλη, ήταν απλά θέμα χρόνου, να φτάσουν κι οι απαγωγείς στην ίδια μ’ αυτόν ανακάλυψη. Χωρίς αμφιβολία, αργά ή γρήγορα θα έσπαγαν τον κωδικό του απαγορευμένου φακέλου και θα οδηγούσαν τα εγκληματικά βήματα τους προς εκείνο το σπίτι, ψάχνοντας για τα ίδια μ’ αυτόν στοιχεία. Και ποιος ξέρει πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα εκεί και τι μακελειό θα επακολουθούσε.

Η τελευταία αυτή αναλαμπή του μυαλού του διέγραψε αμέσως κάθε του τροχοπέδη. Έπρεπε να δράσει. Κι αυτό έπρεπε να συμβεί άμεσα, χωρίς καμιά χρονοτριβή. Στα χέρια του βρίσκονταν η μοίρα αθώων ψυχών. Απ’ αυτόν θα εξαρτιόταν η τύχη τους. Για μερικά δευτερόλεπτα αισθάνθηκε σαν ένας μικρός ανθρωπόμορφος Θεός. Το βάρος που ένοιωσε ήταν πραγματικά ασήκωτο… 

Στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του, η αίθουσα είναι κατάμεστη από κόσμο. Ο συγγραφέας μας, ζητά συγγνώμη από τους παρισταμένους για το γεγονός ότι δεν μπορεί να αποκαλύψει το τέλος της ιστορίας, που αφορά την απαγωγή ενός υψηλά ιστάμενου δημόσιου λειτουργού σε συνάρτηση με την τρομερή αποκάλυψη των δύο οικογενειών τις οποίες ο ίδιος διατηρούσε ταυτόχρονα.

Θα ήθελα πολύ να μοιραστώ τώρα μαζί σας τον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας καταφέρνει τελικά να αποκτήσει τις αποδείξεις που ζητά για να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Στις 500 περίπου σελίδες του βιβλίου, άνθρωποι εμφανίζονται από το σκοτεινό παρελθόν, προσπαθώντας να τον αποπροσανατολίσουν, παλιοί έρωτες ξυπνούν απροσδόκητα, ενώ η ηθική μάχεται αδιάκοπα με την δικαιοσύνη, σε έναν αγώνα μέχρις εσχάτων, με έναν και μοναδικό νικητή.

Δυστυχώς δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα.

Το μόνο που μπορώ να σας αποκαλύψω είναι ότι η ιστορία αυτή είναι πέρα για πέρα αληθινή. Α, και κάτι ακόμα! Ο ήρωας του βιβλίου, αυτός ο αξιοθαύμαστος άνθρωπος σε ότι έχει να κάνει με την δουλειά του, αλλά ταυτόχρονα και ανήθικος όσον αφορά την προσωπική του ζωή, είναι κάπου εδώ κοντά, μαζί μας, μέσα σε τούτη εδώ την υπέροχη αίθουσα! Σας παρακαλώ, χειροκροτήστε τον μαζί μου. Χάρη σ’ αυτόν η τόσο ζημιογόνα επένδυση για τούτον τον τόπο ακυρώθηκε κι αποκαλύφθηκε ταυτόχρονα το προσωπείο όλων των διεφθαρμένων στοιχείων της πόλης και ιδιαίτερα της Αστυνομίας. Χειροκροτήστε τον λοιπόν. Εσείς, οι πολίτες αυτής της φιλήσυχης πλέον πόλης σίγουρα του χρωστάτε πολλά.

Για όλα τα υπόλοιπα, ας τον κρίνει ο όποιος Θεός…

Ο κόσμος χειροκροτεί όρθιος την ώρα που κατεβαίνει από το βήμα, αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να χαρεί όλη αυτή την δόξα που του έχει παραδοθεί.

Βαθιά μέσα του γνωρίζει καλά ότι υπήρχε κι ένας ακόμα δρόμος, που θα οδηγούσε στην επίλυση της υπόθεσης, χωρίς να χρειαστεί να βγουν στη φόρα τα αμαρτήματα του δημόσιου λειτουργού.

Τότε όμως, το βιβλίο που κρατούσε σφιχτά στα χέρια του, με την φωτογραφία και την υπογραφή του, δεν θα υπήρχε παρά μόνο μέσα στα σκοτεινά και δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού του…

Η εικόνα προέρχεται από το  pixabay.com