Η καλλιτεχνική πρόταση του Δεκέμβρη 2020!
 |
| Η εικόνα προέρχεται από το pixabay.com |
 |
| Η εικόνα προέρχεται από το pixabay.com |
Γενέθλια καραντίνας
(Διήγημα by Xavier)
Καραντίνα: Η καραντίνα
αποτελεί περιορισμό στην κυκλοφορία ανθρώπων και εμπορευμάτων. Προέρχεται από
την ενετική παραλλαγή της ιταλικής φράσης quaranta giorni (σαράντα μέρες). Οι
σαράντα μέρες αναφέρονται στην υποχρεωτική περίοδο απομόνωσης των πλοίων και
του πληρώματος, κατά την επιδημία της Μαύρης πανώλης.*
Έκλεισε την ιστοσελίδα κι αμέσως
παράτησε και το τάμπλετ που κρατούσε. Το βλέμμα του διέτρεξε τις ρωγμές του ταβανιού μία προς μία
για να σταθμεύσει τελικά σε ένα σημείο δίπλα στο κεντρικό φωτιστικό του
σαλονιού. Παρέμεινε μερικά δευτερόλεπτα στην ίδια θέση και στη συνέχεια έσβησε.
Καραντίνα. Καραμπίνα. Καραγκιόζης.
Καρακωλοκατάσταση. Καραβίδα. Καραντίνα και πάλι.
Ξανάνοιξε τα μάτια. Κοίταξε το
ρολόι του τοίχου που βρισκόταν απέναντι.
5μ.μ. ‘Τέτοια ώρα θα επέστρεφα από την δουλειά. Χορτάτος και ψιλοζαλισμένος
γιατί όλο και κάτι θα είχαμε πιεί και τσιμπήσει με τους συναδέλφους. Το συνηθίζουμε
τέτοιες μέρες σαν την σημερινή. Θα χαλάρωνα με μουσική και τηλεόραση, δεν θα
δούλευα άλλο λόγω της ημέρας. Το βράδυ θα το γλεντούσα για τα καλά με τους
φίλους στο γνωστό μπαράκι. Πολύ αλκοόλ, πολύ φαγητό, πολλά φιλιά. Ευχές,
πειράγματα, γέλια. Τούρτα στο τέλος συνοδευμένη με σφηνάκια τεκίλας ή σαμπάνιας,
γιατί αυτό αρμόζει σε έναν άνθρωπο που κλείνει τα τριάντα. Επιστροφή στο σπίτι αργά την νύχτα, αγκαλιά
με την Δ. Έρωτας μέχρι το πρωί...’
Ξανάκλεισε τα μάτια. Σκοτάδι.
Μαύρο. Πίσσα. Είχε γενέθλια σήμερα. Η πρώτη και μοναδική φορά που έκλεινε τα
τριάντα. Δεν είχε απαντήσει σε κανένα τηλεφώνημα από το πρωί. Μόνο με τους γονείς του και την Δ
είχε μιλήσει. Και οι τρείς βρίσκονταν πολλά χιλιόμετρα μακριά του. Του έλειπαν
φριχτά…
Γενέθλια. Τριακοστά. Σιωπηλά, σκοτεινά,
ανέκφραστα.
43 συνεχείς μέρες απομόνωσης. 43
μέρες με την ζωή του σε παύση. Ένα ατέλειωτο κι αδυσώπητο pause. Ποιος και γιατί του είχε παγώσει
την ζωή; Σε ποιόν είχε κάνει κακό; Που
πάει το πράγμα; Δεν άντεχε άλλο τον εγκλεισμό...
Σκέφτηκε τους άστεγους, τους
άπορους, τους αρρώστους. Όλους αυτούς που δεν είχαν σε τίποτα να στηριχθούν, σε
αντίθεση με αυτόν που ομολογουμένως είχε σχεδόν τα πάντα. Αλλά και πάλι δεν
βρήκε παρηγοριά. Αλαζονεία; Απληστία; Εγωισμός; Ίσως απλά ανθρώπινη φύση..
Γενέθλια καραντίνας. Μόνος κι
έρημος. Σκοτάδι και σιωπή.
‘Χρόνια σου πολλά μεγάλε. Ίσως
αύριο ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για όλους’, σκέφτηκε πριν σηκωθεί ανόρεχτα από
τον καναπέ. Ένα μισογεμάτο μπουκάλι τεκίλας στην τραπεζαρία τον κοίταξε
προκλητικά. ‘Άιντε, πάμε παρακάτω’, είπε στον εαυτό του την ώρα που κατέβαζε
μια μεγάλη γουλιά αγαύης και μια υποψία χαμόγελου φώτισε αμυδρά το κατασκότεινο
πρόσωπο του.
 |
| Η εικόνα προέρχεται από το pixabay.com |
 |
| Η εικόνα προέρχεται από το pixabay.com |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου